เช้า-เย็น
Written by ：August/ชูเกียรติศักดิ์วีระกุล/กู๋ธีร์ชัยธีระสุเวท
โอยามเช้ายิ้มมา
จงเปิดตารับแสงใหม่
ขอบคุณสวรรค์เหลือเกินที่ให้ชีวิตในวันต่อไป
เมื่อดวงตะวันถอนหายใจเป็นไออุ่น
เพื่อให้โลกหมุนด้วยอุ่นไอ
ก่อนที่เราจะเดินทางไกลไปสู่ยามสาย
จะละลายละลาย
ละลายละลายเป็นฝุ่นไอ
โอยามสายมาแล้วก็คงไม่แคล้วต้องค้นหา
ชีวิตวุ่นวายสับสนดังเกิดเป็นคนย่อมมีปัญหา
ว่าจะเอาไงดีอะไปไงดีอะ
ถ้าไปไม่ถึงก็คงเป็นเรื่องของโชคชะตา
ถ้ามีเวลาตักตวงให้พอไม่ต้องรอถึงโลกหน้า
โอยามบ่ายคล้อยมีแต่รอยแผลเต็มร่าง
ที่เจ็บอยู่ก็ไม่รู้บรรเทาที่ปวดร้าวอยู่ก็ไม่รู้เลือนลาง
จะรักษาด้วยยาอะไร
ถ้ามีเก็บไว้คงช่วยได้บ้าง
แต่เจ็บป่วยกายนั้นไม่เท่าไหร่
แต่กลัวใจแต่กลัวใจ
แต่เจ็บป่วยกายนั้นไม่เท่าไหร่
แต่กลัวใจถูกทิ้งให้อ้างว้าง
โอยามเย็นแสนงาม
อยากอยู่อย่างนี้ให้นานเท่านาน
กว่าจะมีเวลาชื่นชม
ก็ไม่รู้เหลืออีกกี่วัน
ดวงอาทิตย์ดวงเดิมจึงงามทวี
เพราะตอนนี้หัวใจหวั่น
ว่าเมื่อดวงตะวันลับลง
แล้วเราก็คงไม่ลับไปพร้อมกัน